ผมกับห้วงเวลาของความเศร้า
งดอัพเดทบล็อกชั่วคราว
ผมตกอยู่ในห้วงเวลาของความเศร้า...
แล้วพบกันใหม่
ผมตกอยู่ในห้วงเวลาของความเศร้า...
แล้วพบกันใหม่
เขียนโดย Etat de droit เมื่อ
5/08/2548 03:12:00 หลังเที่ยง
เขียนโดย Etat de droit เมื่อ
5/08/2548 03:12:00 หลังเที่ยง
6 ความคิดเห็น:
เอาน่าเพื่อน เศร้ามันก็เป็นอารมณ์หนึ่งล่ะวะ แล้วสำหรับกู กูว่าเหงากะเศร้านี่แหล่ะ เป็นอารมณ์ที่น่าสนใจ ไอ้ดีใจ มีความสุข สนุกสนานน่ะ ธรรมดาๆว่ะ แล้วแม่งทำให้เราหลงได้ง่ายๆนะ อารมณ์สุข สนุกน่ะ
เป็นแค่ลมผ่านมาแล้วผ่านไปจริงๆ ฝังอะไรไว้ให้ไม่มากเท่าไรหรอกกูว่า
แต่เหงา กะเศร้านี่แหล่ะ ดูเหมือนไม่น่าปรารถนา แต่จริงๆแล้วแม่งฝากอะไรไว้ให้เราเยอะสุด
ไม่แปลกที่กูชอบหน้าหนาว อากาศเย็น หรือไม่ก็ฝนตก กูรู้สึกว่าเวลามีความสุข ที่เราแม่งไม่อยากอยู่คนเดียว ต้องออกไปหาเพื่อน หรือไม่ก็ป่าวประกาศว่าตอนนี้กูสุขจังโว๊ยยยยยยยยยยย
แต่เวลาเหงากะเศร้า กูชอบอยู่คนเดียว ได้จมอยู่กับความคิดตัวเองคนเดียว ฟุ้งซ่านช่วงแรก แต่ต่อมาจะเริ่มสงบ
โอกาสที่เราจะได้อยู่กับตัวเอง ได้คุยกับตัวเอง นับวันกูว่ายิ่งน้อยลง
เห็นด้วยกับคุณปริเยศ ที่เคยกล่าวไว้ว่า มนุษย์เรามันอ่อนแอ ต้องพึ่งพิงอิงคนรอบข้าง ไม่ว่าเวลาทุกข์ สุข เศร้า เหงา หรือเซ็ง
ยิ่งอยู่กับคนอื่น ยิ่งไม่เข้าใจตัวเอง
ตั้งแต่เด็กยันโต เรามักใช้ชีวิตอิงกับคนอื่นเสมอ ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ ครอบครัว พี่น้อง ญาติมิตร เพื่อน แฟน ภรรยา ลูก เจ้านาย ลูกน้อง ฯลฯ
ช่วงเวลาไหนบ้างวะ ที่เราอยู่กับตัวเอง คุยกับตัวเอง กูว่าจะน้อยลงทุกทีๆ
เวลาเศร้ากะเหงาของมึงน่ะไม่นานหรอก
ใช้เวลาไม่นานตรงนี้ นั่งพูดคุยกับตัวเอง ทำความรู้จักตัวเองอีกสักหน่อยดีกว่า
รีบหน่อยนะ อีกไม่นานมึงจะไม่มีช่วงเวลาอย่างนี้แล้ว
เข้าใจว่าห้วงยามของความเศร้าของคุณ Etat de droit น่าจะมีเหตุมาจากเรื่องความรัก
ตอนนึกอะไรไม่ออกขอเป็นกำลังใจให้แล้วกัน หวังว่าพี่บุญชิตฯในฐานะที่อยู่ฝรั่งเศสคงมีข้อเสนอที่น่าสนใจเหมือนๆกับคุณ ratioscripta ให้แก่ Etat de droit นะครับ
ปล.ผมอาจจะเขียนเรื่องห้วงยามแห่งความพ่ายแพ้ฉบับปริเยศลงบล็อกแข่งกับจดหมายรักนักเศรษฐศาสตร์ของคุณปิ่น แต่คุณปิ่นต้องเขียนก่อน 555
เคยได้ลองค้นหา..ผ่านเวลามาแล้วมากมาย...
แต่บางครั้งฉันยังหวั่นไหวตามคืนและวัน...
มีสิ่งเดียวที่รู้ เปลี่ยนแปลงไปไม่ง่ายดังนั้น...
คือ ความฝัน ที่มีในใจตลอดเวลา
แม้ตอนกลางวันที่ฉันยังตื่น
หรือตอนกลางคืน ที่ฉันหลับอยู่
ก็ยังรู้ตัวดีกว่าฉันนั้นฝัน ..ถึงใคร
แม้คนมากมาย ให้พบและเจอ ฉันมีแต่เธอในหัวใจ
จากวันนี้..ไปจนเมื่อไรก็ยังรักเธอ
( เข้ามาร้องเพลงให้ฟังนะเนี่ย หวังว่าจะเปลี่ยนจากความเศร้ามาเป็นความกลัว (เสียงก้อย) ได้บ้าง..
:)
ไม่เชื่อเท่าไรว่าป๊อกเศร้าเพราะเรื่องรักว่ะ...
มือชั้นนี้แล้ว...
ระดับผมที่ดมกลิ่นน้ำยาเช็ดพื้นแล้วนึกว่าเป็นกลิ่นสาว ไม่กล้าแนะนำหรอกครับ... แฮ่...
อืมม..น่าสนใจ..เศร้าเป็นด้วยเหรอ..
นอร่า โจนส์ จะไปปลอบใจเร็วๆนี้..บอกไว้นานละ..ผิดคำพูด แม่บอกว่าไม่ดี
ส่งที่อยู่มาให้ด้วย อย่าเอาแต่ส่ง wizz มานะ
เร็วๆเข้า ไม่ได้เขียนที่อยู่ที่คุ้นเคยมานานละ..
จะเศร้าไปทำไม... มาเมือง X ดีกว่า แล้วจะลืมโศกไปเลย มาเยี่ยมเจ้าเพื่อนขาหักก็ได้ เริ่มเดินได้แล้วก็อันตรายน่าดู
แสดงความคิดเห็น
สมัครสมาชิก ส่งความคิดเห็น [Atom]
<< หน้าแรก