ถึงคราวสาวกหงส์แดงตีปีกบ้าง

ในที่สุดลิเวอร์พูลก็ได้ไปอิสตันบูลแล้ว เมื่อวานผมเชื่อว่ากองเชียร์หงส์แดงทั้งเฉพาะกิจ (อาจรวมถึงคุณปิ่น คุณปริเยศและเพื่อนๆที่รอการเปิดเมมของอาจารย์ Corgiman) และขาประจำคงดีใจกันยกใหญ่ ผมสังเกตตั้งแต่สัปดาห์ก่อนจนกระทั่งถึงวันนี้ในเรื่องการโต้เถียงกันว่าเอฟเวอร์ตันในฐานะอันดับ ๔ กับลิเวอร์พูลในฐานะแชมป์ ใครควรได้ไปเล่น UCL ในฤดูกาลหน้าก็ดี การเฉลิมฉลองในแอนฟิลด์และนอกแอนฟิลด์เมื่อคืนวานก็ดี การประกาศศักดาของกองเชียร์หงส์แดงตามเว็บบอร์ดต่างๆก็ดี ดูราวกับว่าลิเวอร์พูลเป็นแชมป์ UCL ไปแล้วนะครับ

ใครจะว่ายังไงก็ช่าง...

ผมในฐานะเป็นแฟนหงส์แดงก็ขอร่วมเฮยาวๆด้วยคน

เมื่อวานเกมบีบหัวใจมาก ใครที่เป็นโรคหัวใจไม่แข็งแรง (เหมือนผมที่หัวใจอ่อนไหวเหลือเกิน) คงต้องเตรียมรถฉุกเฉินไว้ให้พร้อม ไม่สนุกเลยนะครับกับการต้องมาลุ้นด้วยเกมตั้งรับแบบนี้ เสียวแบบชนิดที่เรียกว่า ยิ่งกว่าอ่านหนังสือของเฮียกังฟูเลยทีเดียว โดยเฉพาะช่วงทดเวลา ๖ นาที ซึ่งผมอยากจะเอากระป๋องเบียร์ที่อยู่ในมือขณะนั้นปาหัวไอ้กรรมการจริงๆ แต่คิดได้ว่า ปาไปสงสัยทีวีกูจะพังเอา

เห็นลูกยิงของกุ๊ดตอนที่ทดเวลาเหลืออีก ๓๐ วินาทีมั้ยครับ แค่โดนขนหน้าแข้งกระจุกนึงของดร็อกบ้าหรือกองหลังหงส์สักคนละก็ สงสัยผมคงไม่ได้มาเขียนบล็อกเรื่องหงส์ในวันนี้แน่ๆ

ถ้าเราเป็นกลาง อย่าอคติเหมือนคุณปิ่นภาคสาวกผีแดง และคุณปืนใหญ่ (มาก) ขาประจำเว็บแมเนเจอร์ออนไลน์แล้วล่ะก็ ผมเชื่อว่าทุกคนก็ต้องบอกว่าหงส์แดงเล่นดีจริงๆ

คำว่าเล่นดีต่างกับเล่นสนุกนะครับ

เมื่อก่อนเราอาจวิจารณ์ฟุตบอล เชียร์ฟุตบอล แบบหนึ่ง แต่ด้วยรูปแบบเกมที่เปลี่ยนไป ความสำคัญของแผนการเล่นที่เพิ่มมากขึ้น (จนผมเกรงว่าต่อไปฟุตบอลจะวัดกันที่กึ๋นของผู้จัดการทีมเหมือนอเมริกันฟุตบอล) ผมว่าเราต้องนิยามคำว่าเล่นดีกันเสียใหม่

สำหรับผม “เล่นดี” ไม่จำเป็นต้องเล่นสวยงาม เล่นเกมบุก กองเชียร์เร้าใจ หากทว่า “เล่นดี” คือเล่นตามแผนที่ผู้จัดการวางไว้

ถ้านิยามแบบผม ก็ไม่น่าแปลกที่จะบอกว่าลิเวอร์พูลเล่นดี

ไม่ดีได้อย่างไรครับ ตั้งใจแค่ ๑-๐ ก็ได้ตามนั้นจริงๆ

ส่วนตัวผมนั้น ลิเวอร์พูลมาได้แค่นี้ก็เกินคาด จะได้แชมป์ หรือไม่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็เป็นนิมิตหมายที่ดีว่า ปีหน้า (อีกแล้ว) เราจะกลับมาลุ้นแชมป์กับเค้าได้บ้าง เพราะผมเชื่อว่าการสร้างทีมฟุตบอลขึ้นมาใหม่ในสภาพการณ์ปัจจุบันนี้ต้องเริ่มจากเกมรับที่เหนียวแน่นเสียก่อนซึ่งหงส์แดงก็พิสูจน์ให้เห็นในหลายๆนัด คราวนี้ก็เหลือการขึ้นเกมจากกองหลัง เมื่อก่อนผมจำได้ พอ ย โย่งพูดว่า “เอาละครับ เครื่องจักรสีแดงเริ่มทำงานแล้ว” นั่นก็คือ อลัน แฮนเซ่นกำลังเริ่มเกมด้วยการจ่ายให้กองกลางต่อ จากนั้นก็ปั้นเกม เคาะไปมา เจริญหูเจริญตาเหลือเกิน

เมื่อวานเราคงเห็นตรงกันว่า เจมี่ คาร์ราเกอร์ เล่นดีจริงๆ ผมอยากให้เค้าเป็นกัปตันนะ ผมพูดกับสหายทางวิชาการของผมว่า “มึงดูดิ ไม่ต้องเก่ง มีพรสวรรค์ ถ้ากูมีความฟิตเท่ามัน ขยันวิ่งเท่ามันนะ กูก็เล่นอย่างมันได้” มันตอบผมกลับมาได้แสบสันต์ว่า “ก็นั่นไง ที่หายาก”

ผมเชียร์หงส์แดงก็เริ่มจากสาเหตุคล้ายๆกับคนที่เริ่มเชียร์เชลซีสมัยนี้แหละครับ คือ มันเก่งดี เป็นแชมป์บ่อย ผมจึงไม่เคยตำหนิใครที่แห่มาเชียร์เชลซีตอนนี้เลย

แต่แปลกที่ว่าผมรู้จักหงส์แดงครั้งแรก ไม่ใช่จากสตาร์ ซอคเกอร์ หากเป็น การ์ตูนรายสัปดาห์เจ้าหนูสิงห์นักเตะ ที่มีการ์ตูนกีฬาของญี่ปุ่นลงเป็นตอนๆหลายๆเรื่อง นำโดย ซึบาสะนั่นแหละครับ

ท้ายเล่มจะมีข่าวฟุตบอลประมาณ ๒-๓ หน้า แล้วก็มีคอลัมน์ตอบจดหมายโดยลิตเติ้ล พอน ซึ่งผมไม่รู้ว่าตอนนี้แกไปทำอะไรแล้ว จำได้ว่าแกเชียร์หงส์เหมือนกัน

นักบอลที่ผมประทับใจคนแรกก็แปลกกว่าชาวบ้านอีก คนอื่นๆอาจชอบ บาร์นส์ รัช เบียรดสลี่ย์ แฮนเซ่น ฯลฯ หรือรุ่นก่อนๆที่ชอบคีแกน โตแช็ค เดลกลิช แต่สำหรับผม ผมชอบเคร็ก จอห์นสตันครับ

แมทช์แรกที่ผมดู แกใส่เสื้อเบอร์ ๘ หัวฟูๆ ลากเลื้อยอยู่ริมเส้นด้านขวา ถึงอกถึงใจผมมาก ตั้งแต่นั้นผมเลยติดใจ อยากเป็นอย่างเค้ามั่ง แต่นั่นเป็นช่วงท้ายที่แกค้าแข้งให้กับลิเวอร์พูลแล้ว ผมเชียร์อยู่ไม่กี่ปี แกก็เริ่มตกเป็นตัวสำรองและย้ายทีมไปในที่สุด (หรือผมเป็นตัวซวยฟะเนี่ย)

กองเชียร์หงส์ที่อายุรุ่นๆผมคงจำกันได้ถึง ๑๑ ผู้เล่นอันเกรียงไกรในสมัยที่เดลกลิชเป็นผู้จัดการ (คนที่กองเชีย์หงส์บางคนว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทีมตกอับมาจนถึงทุกวันนี้) อันประกอบด้วย กร๊อบเบล่าร์ – นิโคล แฮนเซ่น ไฮเซ่น (ผมมาไม่ทันสมัยมาร์ค ลอว์เรนสัน) เบอร์โรวส์ – เฮาจ์ตัน วีแลน แม็คมาน บาร์นส์ – รัช เบียรดสลีย์ (มีอัลดริดจ์อยู่ช่วงนึงตอนรัชไปจู๊ฟ)

กวาดแชมป์เป็นว่าเล่น แต่ไม่เคยได้ไปเตะบอลยุโรป เพราะติดโทษแบนจากเหตุการณ์ที่เฮย์เซลปี ๑๙๘๕

ผมจึงไม่เคยเห็นลิเวอร์พูลด้วยสายตาตนเองแบบสดๆ ร่วมเชียร์ ร่วมเป็นแชมป์แบบสดๆ กับถ้วยยูโรเปี้ยนคัพหรือ UCL ในปัจจุบัน (แม้ผมจะเคยดีใจกับถ้วยยูฟ่า คัพ สมัยอุลลิเยร์ แต่มันก็เป็นถ้วยเล็ก) ได้แต่ย้อนกลับไปรำลึกด้วยวิดีโอเทปและหนังสือที่หอบมาจากร้านสตาร์ ซอคเกอร์ พันธุ์ทิพย์

นัดชิง วันที่ ๒๕ พ.ค. ที่อิสตันบูลนี้ ผมเลยตื่นเต้นเป็นพิเศษ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะคว้าแชมป์มาได้ (เชื่อผมมะ ถ้าหงส์ได้จริงจะมีคนออกมาบอกอีกว่า ได้เพราะอุด ได้แชมป์ แบบไม่เท่ เพราะเข้ามาแข่งในฐานะอันดับ ๔ ไม่ใช่แชมป์ลีก)

ผมเชื่อว่าถ้าเราได้แชมป์ UCL ก็จะสร้างความมั่นใจให้กับนักบอล และเป็นตัวดึงดูดใจให้นักบอลดีๆย้ายมาเล่นให้หงส์มั่ง เมื่อนั้นแหละ พรีเมียร์ ลีกจะมีอรรถรสมากขึ้นจากการที่ยักษ์ที่หลับไปนาน (นานขนาดที่ว่าตอนนั้นผมอยู่ ป.๕ จนตอนนี้เรียนปริญญาเอกแล้ว) จะเข้ามาร่วมวงไพบูลย์ล่าแชมป์กับเชลซี (ยักษ์ใหม่) อาร์เซน่อล (ยักษ์เก่าที่กลับมาใหม่) แมนฯยูฯ (ยักษ์เก่าที่กลับมาใหม่และกำลังจะกลับไปเก่า ๕๕๕)

ผมมีลางสังหรณ์นะว่าอาจารย์ Corgiman ต้องเปิดเมมเลี้ยงน้องๆ และผมต้องซื้อแชมเปญดีๆมากระแทกคอ