มนต์รักบล็อกเกอร์

เห็นชื่อหัวข้อบล็อกประจำวันนี้แล้วอย่าได้ตกอกตกใจไปว่าผมพบรักกับสาวหน้ามนคนไหนจากบล็อกหรือเปล่า

อยากครับ ... อยากเกิดเหตุการณ์แบบนั้นบ้าง แต่คงได้แค่ฝันไปก่อน

เรื่องของเรื่อง ผมจะว่าถึงมนต์เสน่ห์ของบล็อกที่ทำให้ผมลุ่มหลงอย่างถอนตัวไม่ขึ้นยิ่งกว่าไวน์ Cote du Rhône Village พอดีเห็นคุณปิ่น พี่บุญชิต เขียนถึงเรื่องบล็อกเกอร์กันไปแล้ว ผมเลยว่าจะเอามั่ง

ทุกวันนี้ผมติดบล็อกเกอร์ยิ่งเสียกว่าสะเดาติดวิทยุทรานซิสเตอร์ที่ไอ้แผนให้ไว้ดูต่างหน้าเสียอีก

ผมไม่รู้จักนวัตกรรมชิ้นนี้มาก่อน จนกระทั่งปลายปีที่แล้ว ผมตามอ่านกระทู้ต่างๆในพันทิป พบว่ามีการให้บริการเสริมตัวใหม่ คือ เจ้าบล็อกนี่แหละ ผมลองกดๆเข้าไปดูตามบล็อกของคนอื่น มีทั้งที่น่าสนใจคอยติดตามทุกวันว่าเจ้าของมาอัพเดทหรือยัง และก็มีทั้งที่ผมเอียนเหลือทนแต่เจ้าของบล็อกก็ขยันโปรโมทเหลือเกิน (อันนี้ว่าตามรสนิยมผมล้วนๆนะ)

ตอนนั้นผมรู้สึกว่ามันจะมีไอ้บล็อกนี้ขึ้นมาทำไม่ทราบ มันก็ไม่ต่างอะไรกับไดอารี่ออนไลน์นี่หว่า แล้วใครจะกล้าเขียนทุกสิ่งทุกอย่างลงในไดอารี่ตัวเองจนหมดเล่า มันก็ต้องมีการเม้มเรื่องมิดีมิร้ายไว้บ้าง กลายเป็นว่าบล็อกมันก็เป็นของเล่นชิ้นใหม่ต่อจากไดอารี่ออนไลน์ที่ไว้ให้เจ้าของมาบ่นๆๆ

จนกระทั่งวันหนึ่ง... รุ่นน้องผมที่เมืองไทยได้ส่งลิงค์อันหนึ่งมาให้ผมผ่านทางเอ็มเอสเอ็น เป็นเว็บไซต์รวบรวมบทความทางเศรษฐศาสตร์และสาขาอื่นๆไว้ เรียงเป็นหมวดหมู่ตามชื่อคนเขียน

ผมเลื่อนเจ้าหนู (เม้าส์นะ ไม่ใช่ไอ้นั่น) ลงมาเรื่อยๆ จนไปพบลิงค์รวบรวมเว็บไซต์ของอาจารย์ มีอยู่ไม่กี่คนเองครับ (มิน่าคุณปริเยศถึงตำหนิเรื่องนี้) ไม่รู้บุญทำกรรมแต่งกันแต่ชาติปางไหนหรือเป็นเพราะสายลมแห่งโชคชะตาจะพัดพาให้ผมได้มาเจอกับเค้า ผมกดไปที่ชื่อ “ปกป้อง จันวิทย์” เป็นคนแรก

ผมเคยได้ยินชื่อนี้ในบรรณพิภพมาแล้ว ทั้งจากงานของเขาเอง และจากงานของอาจารย์วรากรณ์ที่เอ่ยถึงศิษย์รักคนนี้อยู่บ่อยครั้ง มิพักต้องกล่าวถึงเสียงแว่วๆลอยมาตามลมถึงกิตติศัพท์ของเขาที่ผมได้ฟังมาเมื่อครั้งผมยังอยู่เมืองไทย

แต่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้จักประวัติของเขาแบบละเอียดจากเว็บไซต์ของเจ้าตัว

อึ้งครับ คนอะไรเก่งชิบหาย แล้วไม่ใช่เก่งแบบใส่แว่นหนา นั่งหน้าห้อง ปกป้องเล็คเชอร์ โอเว่อร์กับข้อสอบด้วย (อันนี้ผมจินตนาการเอานะ)

จากนั้นเป็นต้นมาผมก็ใส่เว็บไซต์นี้เข้าเป็น My favorites และคอยติดตามอย่างสม่ำเสมอ จนกระทั่งวันหนึ่งผมพบความเปลี่ยนแปลงบนหน้าโฮมเพจของเขา มีลิงค์แปลกๆอันนึงเขียนว่า Pin Poramet’s blog

ลองจิ้มเข้าไปดู พาลนึกในใจว่า ฮู อิส ฮี ปิ่น ปรเมศวร์?

ตอนแรกคิดว่าสงสัยต้องเป็นประเภทไดอารี่ชวนฝัน พร่ำพรรณนาถึงความรัก หรือมีบทกลอนอันรัญจวนใจมาให้ผมอ่านเลี่ยนๆขณะดื่มไวน์เป็นแน่

เอาเข้าจริงมันตรงกันข้ามเลยครับ พี่แกเล่นของหนัก ๔๕ ดีกรีทุกวัน

อ่านไปเรื่อยๆ อ่านไปทุกวัน อย่านะครับอย่า อย่านึกว่าใช้นามว่าปิ่น ปรเมศวร์แล้วจะปกปิดรูปโฉมโนมพรรณตัวเองได้ ผมจำลีล่าสะบัดปากกาของเขาที่ยังคมคงเส้นคงวาเหมือนเคย

ตั้งแต่นั้นผมก็มี Pin Poramet’s blog เข้ามาเป็นสมาชิกรายใหม่ของ My favorites ในคอมพิวเตอร์ผม

เวรกรรมของคนชอบอ่านอย่างที่คุณปิ่นแกว่าไว้จริงๆครับ อ่านไปมากๆก็คันมืออยากเขียน

ก่อนหน้านั้นผมเคยเกิดอาการคันมือดังว่ามาแล้ว เลยไปเปิดบล็อกไว้กับเว็บของผู้จัดการ ยังไม่รู้จะเขียนอะไรก็ลองเอางานเก่าๆลงไปก่อน ปรากฏว่าท่านผู้อ่านท้วงติงมาว่า ยาวเหลือเกิน อ่านไม่รู้เรื่อง

ผมเป็นนักวิชาการที่ไม่ใช่อยู่บนหอคอยงาช้างนะครับคุณปริเยศ ผมไม่ได้ชี้นิ้วกลับไปด่าท่านผู้อ่านของผมนะว่าคุณนั่นแหละที่ไม่ฉลาด อ่านไม่รู้เรื่อง แต่ผมเอากลับมานอนก่ายหน้าผากคิดอยู่หลายวันว่า เราสื่อสารกับเค้าไม่รู้เรื่องเปล่าวะ เราเขียนหนังสือตาม “แบบแผน” ของวิชาการเกินไปมั้ย

เกิดอาการรันทดใจ จึงทิ้งบล็อกนั้นให้ร้างเป็นเสาหินโทลล์เวย์ย่านชานเมืองมหานครของประเทศไหแลนด์ไป

ผมไปเปิดบล็อกเจ้าเดียวกับที่คุณปิ่นเปิดเพราะเห็นว่าเล่นง่ายดี เปิดทิ้งไว้เป็นเดือนๆแต่ไม่มีตัวอักษรจากปลายมือผมเข้าไปเพ่นพ่านสักที

ไม่กล้าครับ...

ผมเลยไปชวนสหายทางวิชาการของผมให้มาร่วมเปิดบล็อกเป็นเพื่อนกันหน่อย ช่วงนั้นผมกะมันชอบเข้าไปวิ่งเล่นในเว็บบอร์ดของคณะผมที่เด็กนักศึกษาเค้าทำกัน เราก็เล่นแต่ของหนัก ๔๕ ดีกรี บางทีเพื่อนผมอาจผสมโซดามั่ง โค้กมั่ง แต่ผมนี่ออนเดอะร็อคตลอด จนผมกังวลว่าเด็กๆมันจะด่าเรากันเปล่าว่าเรามาผิดเวทีรึเปล่าวะ เพราะเรื่องที่เราเล่นไปแต่ละครั้งมันกลายเป็นประทัดด้านตลอด เงียบ เงียบ และเงียบ

ผมเลยบอกมันว่าเราน่าจะเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า ลาแล้วนะบ้านเก่าดินแดนที่เราเกิดมา แล้วมาสร้างรังน้อยแต่พอตัวอย่างบล็อกเล็กๆดีมั้ย มันลังเลใจอยู่หลายเพลา จนผมเห็นว่าจะสายเกินการณ์ไป ผมจึงตัดหน้าลงมือเขียนตั้งแต่วันศุกร์ที่แล้ว แต่ก็ยังชักชวนมันตลอดจนในที่สุดมันก็เบิกฤกษ์จนได้ในวันแรงงาน

กะเขียนเอาขำๆ และคิดในใจว่าจะไปได้กี่น้ำเชียว เดี๋ยวคงปล่อยร้างอีกแน่ เพราะนิสัยอันไร้วินัยของผม (สังเกตจากบล็อกวันแรงงานที่ผมบ่นว่าห้องผมรกมาก) แต่ทำไปทำมา ๗ วันรวดไปแล้วและกำลังจะขยับเป็น ๘ ในไม่ช้า

จริงอย่างที่พี่บุญชิตว่าไว้ในเว็บของพี่ว่า ผมมีเวลามากขึ้น เลยหันมาสนใจกับงานนี้ แหมพี่ แรกๆก็กะว่าจะเอาเป็นงานอดิเรก ไปๆมาๆ มันจะกลายเป็นงานประจำไปแล้ว ผมลุ้นนะว่าถ้าพี่บุญชิตเสร็จภารกิจแบบผมแล้วจะมาป่วนวงการบล็อกด้วยความหฤหรรษ์กัน

บล็อกไม่ได้เป็นแหล่งสำเร็จความใคร่ทางวิชาการของผม (หรือยูโทเปียของคุณปริเยศ ๕๕๕) เท่านั้น แต่มันยังเป็นเครือข่ายราวกับใยแมงมุม ผมได้รู้จัก –แม้จะแค่ผ่านทางตัวอักษร – เพื่อนใหม่ทางวิชาการผ่านทางบล็อกจำนวนมาก ได้เพิ่มพูนความรู้ใหม่ๆที่หลุดไปจากกฎหมายที่ผมคุ้นเคย ได้มีแรงกระตุ้นในการเก็บไปคิดว่าต่อไปงาน คณะ วิชา มหาวิทยาลัย ประเทศ หรือกระทั่งโลก ควรจะไปในทิศทางใด ได้เห็นนิมิตหมายที่ดีว่าการแลกเปลี่ยนทางวิชาการ หรือให้แรงกว่านั้น การโต้เถียงกันทางวิชาการ โดยไม่เก็บไปจดจำเป็นความแค้นส่วนตัวนั้น ยังมีทางเป็นไปได้อยู่

…...

ท่านผู้อ่านที่รัก...

ลองชำเลืองไปด้านขวามือของท่านผู้อ่านสิครับ นั่นเป็นรายชื่อลิงค์ของประชาคมบล็อกเกอร์เล็กๆของผม ยามใดที่ท่านผ่านทางเข้ามาเชยชมบล็อกของผม ท่านไล่ลงไปอ่านในส่วนคอมเม้นท์แล้วเสร็จ ขอท่านจงเคลื่อนเจ้าหนูของท่านไปทางขวาแล้วค่อยๆบรรจงจิ้มไปทีละอันๆ แล้วท่านจะรู้ว่าเจ้าหนูของท่านได้พาท่านไปยังดินแดนสุขาวดีเสียแล้ว (นี่ผมบรรยายลงหนังสือเฮียกังฟูรึเปล่าฟะ)

ถ้าอยากรู้หรือสนใจประเด็นทางกฎหมาย ลองคลิกไปที่บล็อกของ ratio scripta หมอนี่เป็นสหายทางวิชาการของผมเอง หลายเรื่องเราเห็นตรงกัน หลายเรื่องก็เห็นต่างซึ่งผมกับมันต่างรู้กันดีว่ามีเรื่องอะไรบ้าง แต่ขี้เกียจเอามาเถียงกันครับ ผมไม่อยากชนะมันได้บ่อยๆ ล่าสุดวันนี้มันเขียนเรื่องสิทธิสตรีลามไปถึงเรื่องการทำแท้งเสรี มีหลายประเด็นที่มันพาดพิงถึงผมและผมไม่เห็นด้วยหลายจุด ลองเข้าไปยลกันดู ผมว่าจะขอเวลาคิดให้มันตกผลึกเสียหน่อยแล้วจะเขียนโต้กับมันเหมือนที่คุณปิ่นกับคุณปริเยศวิวาทะกันสม่ำเสมอ ผมไม่ใช่อาฮุยทีจะชักดาบออกมาไล่ฟันง่ายๆนะครับ ยังไงก็ต้องขอคิดดีๆก่อน เพราะถ้าการ์ดตกมันจะต่อยผมคว่ำเอาได้ง่ายๆ

คงจะเหมือนผมกินไวน์แล้วไม่ได้อมๆบ้วนๆก่อนกลืน ถ้าผมไม่เอ่ยถึงบล็อกของคุณปิ่น ปรเมศวร์ กล่าวซ้ำอีกครั้งว่าบล็อกของแกเป็นแรงบันดาลใจให้ผมเขียนบล็อกบ้าง และหากเพื่อนๆ น้องๆผม จะเขียนบล็อกแล้วมาขอบอกขอบใจผมนี่ ผมก็ขอผ่านต่อไปให้คุณปิ่นอีกที ส่วนเรื่องโฆษณาสรรพคุณ เห็นทีผมคงไม่ต้องบรรยายมากกระมัง จะกลายเป็นเอามะพร้าวห้าวไปขายสวนเปล่าๆ เอาเป็นว่าใครอยากเห็นงานที่อ่านสนุก ลุกนั่งสบาย มีทุกเรื่อง ตั้งแต่ระดับเหล้าเหมาไถ ๕๐ ดีกรี ไปถึงไวน์โรเซ่แช่เย็นๆรสนุ่มๆ ก็เชิญแวะเข้าไปชมกันได้

อีกคนหนึ่ง คุณปริเยศครับ เจ้าของแนวคิดยูโทเปียมีอยู่จริงที่กรุงเทพฯ ผมอ่านลีลาแกแล้วพาลนึกไปถึงอาจารย์สมศักดิ์ เจียมธีรสกุลเวลาแกออกมาวิจารณ์ความคิดของนักวิชาการระดับกูรูทั้งหลาย สังคมไทยขาดแคลนคนแบบคุณปริเยศ โดยเฉพาะวงวิชาการไทยที่เรามี “ขนบ” ที่ว่าไม่กล้าวิจารณ์กันเอง วิจารณ์ไปกลายจะเหม็นขี้หน้าไปเปล่าๆ มีคุณปริเยศภาคไม่ไว้หน้าใครคอยช่วยตรวจสอบอย่างแข็งขันแบบนี้ก็เหมือนการเมืองไทยมีคุณชูวิทย์แหละครับ (ฮา)

หากไม่กล่าวถึงอาจารย์ Corgiman ก็เหมือนจอห์น โตแช็คขาดเควิน คีแกนไป อาจารย์เขียนบล็อกได้เยาวเรศรุ่นเจริญศรีมาก เรียกได้ว่าตั้งแต่ดราก้อนบอล หงส์แดง ยันพอล ครุ้กแมนโน่นแหละครับ แล้วเขียนแบบเห็นได้ว่ามีความเจนจัดในเรื่องนั้นจริงๆ สหายทางวิชาการของผมบอกว่า แกเขียนเรื่องฟุตบอลไม่ใช่บรรยายเกมธรรมดาแต่เป็นวรรณกรรม ผมนั่งดูฟุตบอลเกมเดียวกันกับแก ทำไมเขียนออกมาไม่ได้อย่างนี้บ้างหว่า

ขาดไปเสียไม่ได้ คุณ players หรือพี่บุญชิตของผม แม้ห่างหายจากวงการผู้จัดกวนไปหลายเดือน แต่สำบัดสำนวนของพี่บุญชิตยังคงเส้นคงวาเหมือนเดิม ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมอ่านงานของพี่บุญชิตแล้วจะไม่อมยิ้มที่มุมปาก หนักๆเข้าก็ฮามันลั่นห้องไปเลย ลองเข้าไปอ่านดูครับ นอกจากจะเล่าเรื่องที่แกไปเจอมาแต่ละวันแล้ว ยังมีหน้าเรียนภาษาฝรั่งเศสที่แกเอาเล็คเชอร์ที่เรียนมาลง ผมถือว่าที่แกบอกว่าแกเป็นเพียง Leech และ Peer เห็นจะเป็นความเท็จ เพราะอันที่จริง (สำนวนที่แกบอกว่าใช้บ่อย) แกเป็นทั้ง Leech Peer และ Seed ยังไงผมและอีกหลายๆคนก็รอการกลับมาของคอลัมน์ตีความตุลากวนโดยบุญชิต ฟักมี อิน ฝรั่งเศสอยู่นะครับ

นอกจากนี้ยังมีบล็อกเพื่อนบ้านผมอีกหลายบล็อกที่ผมลิงค์ไว้ให้ลองเข้าไปทัศนากัน แล้วท่านผู้อ่านจะรู้ว่าไม่ได้ด้อยไปกว่าบล็อกที่ผมเอ่ยถึงมาข้างต้นเลย

......

รุ่นน้องผมคนหนึ่งกล่าวกับผมไว้ว่า เธอคิดว่าการที่ผมจะลดบทบาทการโพสในเว็บบอร์ดกฎหมายที่นักศึกษาทำแล้วหันมาสร้างบล็อกของตนเองนั้นไม่น่าจะเหมาะเท่าไรนัก เพราะมันแคบเกินไป แต่ละวันคนเข้าแค่ไม่กี่คน แล้วจะมีคนที่สนใจอ่านกันหรือ สู้เอาเวลาไปสร้างเว็บแล้วมีกระดานสนทนาให้คนแลกเปลี่ยนกันดีกว่า อย่างน้อยก็มีนักศึกษาในคณะเข้ามาเยี่ยมชม

ผมคิดในใจว่าผมเห็นต่างกับเธอ และผมก็พยายามพิสูจน์ให้เธอเห็นว่า บล็อกมันมีคุณค่าได้ในตัวของมันเอง และเราสามารถสร้างเครือข่ายออกไปในวงกว้างได้ ที่สำคัญเครื่อข่ายนี้เป็นคนที่สนใจในเรื่องคล้ายๆกัน สนทนาแลกเปลี่ยนกันได้อย่างมีอรรถรส

จนถึงวันนี้ วันที่ผมตกหลุมรักบล็อกเข้าอย่างจัง ผมตอบเธอได้เต็มปากว่า ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะที่ผมพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าสมมติฐานที่เธอคิดไว้นั้นไม่จริง ผมได้เข้าไปอยู่ในประชาคมวิชาการเล็กๆ ที่มองแล้ว ยังไงมันก็น่าจะมีทิศทางที่ดีต่อไปได้ เรียกได้ว่าไม่น่าจะม้วนเสื่อกลับบ้านก่อนเวลาอันควรแล้วกัน

ที่น่าแปลกใจ ประชาคมเล็กๆอันนี้ ก่อร่างสร้างตัวโดยใช้เวลาแค่หนึ่งสัปดาห์เท่านั้นครับ