วัน "ศุกร์ (สุข)" แห่งชาติ

เป็นกิจวัตรของผมตั้งแต่อยู่เมืองไทยจนมาอยู่ที่นี่

ทุกเย็นวันศุกร์ผมต้องให้รางวัลกับตนเอง (มีบางครั้งอาจต้องเลื่อนเป็นเย็นวันเสาร์ ในกรณีที่วันเสาร์มีสอน)

ด้วยการหาร้านนั่งกินข้าว หรือนั่งดื่ม

สมัยอยู่เมืองไทย ผมและพรรคพวกจะไปหาอะไรกินให้อิ่มท้องก่อน เพราะสถานบันเทิงมีดีแค่อาหารตา แต่อาหารปากไม่อร่อย แถมยังแพงอีก

บ้างก็ไปกินร้านยาว ท่าพระจันทร์

ออกสตาร์ทแต่หัววัน ก็ไปวอร์มที่ส้มตำกิ้วก่อน

ขยันหน่อย ก็ขยับไปกินโกหย่วน แถว กทม.

หลังๆ ติดแอร์ ก็นั่งกินร้านอหารใหม่ที่โรงอาหารใหม่ ชั้นสอง คณะเศรษฐฯ (ชื่อไร จำไม่ได้ เพราะเปลี่ยนเจ้าของบ่อยมาก)

ไม่มีเวลาจริงๆ ก็ผัดไทย ๑๕ บาทที่ตรอกข้าวสาร

พอได้เวลา ก็ขยับไปสถานบันเทิง ข้าวสารบ้าง ทองหล่อบ้าง เอกมัยบ้าง ตามแต่ความสะดวกและงบประมาณ

สนุกดี

เป็นการชาร์จแบต หลังจากทำงานเครียดมาทั้งสัปดาห์

ว่าแล้วก็คิดถึงมหานครแห่งความสุข

ตัดกลับมาที่ฝรั่งเศส

ผมมาอยู่ที่นี่ ก็ติดนิสัยเดิม ทำงานหนักบ้างไม่หนักบ้างมาทั้งสัปดาห์ วันศุกร์เมื่อไรผมจะออกนอกบ้าน

ผมเป็นโรคไม่ชอบออกนอกบ้านทุกวัน แต่ออกวันเดียวแล้วทำธุระทุกอย่างให้เสร็จ ยิ่งเรียนปริญญาเอกยิ่งสบาย เขียนวิทยานิพนธ์อย่างเดียว ไม่มีเข้าห้องเรียน

ผมเล็งวันศุกร์ไว้เช่นเคย

ออกไปห้องสมุด ค้นงาน ถ่ายเอกสาร อ่านวารสารกฎหมายใหม่ๆ

พักกลางวันก็กินข้าวที่โรงอาหาร ตบตูดด้วยกาแฟมั่ง เบียร์มั่ง (ถูกดี ราคานักศึกษา)

บ่ายก็ไปทำงานที่ห้องสมุดต่อ

สักสี่โมงเย็นก็ขยับเข้าไปในเมือง ถ้ามีรอบหนังดีๆ ก็แว้บไปดู ถ้าไม่มีก็ไปเดินร้าน ดูหนังสือ ซีดี ดีวีดี ฟังเพลงฟรีไปตามเรื่อง

เสร็จก็มานั่งจิบเบียร์ กินกาแฟ อ่านหนังสือพิมพ์ สไตล์ฝรั่งเศสๆ

สักสองทุ่ม ก็เข้าร้านอาหาร หาอะไรดีๆกิน

เมื่อก่อน มาใหม่ๆ ชอบลองอาหารทุกอย่าง เปลี่ยนร้านไปเรื่อยๆ

แต่หลังๆเบื่อ แถมทรัพย์จาง เลยเลือกเอาร้านประจำ เพราะ รู้จักกับเจ้าของร้าน เชฟ คนเสิร์ฟ กินไปคุยไป หนุกดี

ตอนนี้ก็มีสองร้านหลักๆ

หนึ่ง ร้านอาหารญี่ปุ่น ชื่อ ซูโม่ เชฟซึ่งเป็นเจ้าของด้วย เป็นคนลาว เมียเป็นคนไทย คอบอลเหมือนกันอีก

ไปกินทีไร ผมสั่งชุดซาชิมิ แกให้ปลาดิบผมท่วมจาน แบบคูณสอง ส่วนข้าว เติมไม่อั้น แถมอะเปริตี๊ฟ และสาเกตบตูดอีก

กินไป คุยไป ยันร้านเลิก แกก็มีข้าวเลี้ยงพนักงานอีกรอบ ถ้าผมยังกินไหว ก็มาแจมได้

แล้วแกก็ไปส่งบ้าน

อีกร้าน เป็นร้านอาหารไทย ลาว

ราคาแพงขึ้นมาหน่อย แต่ของเค้าดีจริง รสชาติเหมือนบ้านเราเป๊ะๆ

เจ้าของเป็นคนลาว เคยเอารูปสมัยเค้าหนุ่มๆ อยู่ปารีส เตะฟุตบอลกะโภคิน ว่าที่นายกฯนอมินี ตอนนั้นโภคินผมยาว เป็นแกนนำนักเรียนบ้านเราที่ปารีส

ผมสั่งลาบไก่ ส้มตำ ผัดไทย ซุปหน่อไม้ ข้าวเหนียว ตามเรื่อง

บางวันมีกุ้งแช่น้ำปลามาเป็นออเดิร์ฟด้วย

วันไหน ถ้างบหมด ทรัพย์จาง ผมก็จะออกไปจ่ายตลาด ซื้อของมาทำกินแบบเต็มแม็กไปเลย (อย่างวันนี้เป็นต้น เพราะใกล้สิ้นเดือน)

วันนี้ผมไปได้ Vouvray มา แช่เย็นๆ เอามากินก่อนอาหาร เจ้า Vouvray ก็คือ แชมเปญนี่แหละ เพียงแต่ไม่ได้ทำที่แชมเปญ เลยใช้ชื่อแชมเปญไม่ได้ แต่รสชาติไม่ต่างกัน แถมถูกกว่ากันครึ่งต่อครึ่ง

จิบไป ทำอาหารไป เมนู คือ ผัดพริกแกงแดง ก็ใส่หมู ใส่พริกแกงแดง ใส่ถั่วฝักยาว หยอดซีอิ๊วขาวหน่อย น้ำมันหอยนิด มั่วๆไป ทอดไข่ดาวอีกใบแบบเกรียมๆแต่ไข่แดงไม่สุก

ใครว่ายังไงไม่รู้ แต่ผมว่าอร่อย เพื่อนๆก็บอกอร่อย (ไม่รู้คำตอบแบบเชิงการทูตหรือเปล่า) กินกะไวน์แดง มื้อนี้ได้ไวน์ตัวใหม่มา Côtes du Rhône กัดฟันซื้อ ๙ ยูโร (ขายเมืองไทยน่าจะหลายตังค์อยู่)

แพงไปหน่อย แต่กินแล้ว บอกได้ว่า...

ของเค้าดีจริง

กินไป ดื่มไป คุยเอมเอสเอนไป ฟังเพลงไป

เคร็ก ดาวิดบ้าง วิทนีย์บ้าง นอร่า โจนส์บ้าง อีเกิ้ลบ้าง

เริ่มได้ที่ ก็แอ๊ดบ้าง หงาบ้าง หมู พงศ์เทพบ้าง

เป็นวิธีการคลายเหงายามใช้ชีวิตต่างแดนอย่างเหงาๆได้ดีพอสมควร

ใครมีวิธีคลายเหงา หรือให้รางวัลตนเองอย่างไร มาเล่าสู่กันฟังก็ดีนะครับ