ต้องบริการรัฐบาลเท่านั้นหรือจึงเป็นเนติบริกร?

นับตั้งแต่กลางปีที่แล้ว

ลองมองย้อนกลับไปถึงพฤติกรรมของบรรดานักกฎหมายที่ออกมาหาเหลี่ยมคูทางกฎหมายเพื่อการโค่นทักษิณ หรือยอม “งดเว้น” ไม่พูดหลักกฎหมายบ้างในบางเรื่อง เพราะเห็นว่าเป็นผลดีต่อกระบวนการโค่นทักษิณ

ไล่มาตั้งแต่ ...

การยกกษัตริย์ขึ้นนำในระบอบประชาธิปไตยไทย

การนั่งใบ้กินครั้งที่สนธิ-ประมวลไปพูดเรื่องพระราชอำนาจที่คณะนิติศาสตร์ มธ. ทั้งๆที่สิ่งที่สนธิ-ประมวลพูดนั้นมันขัดกับนิติรัฐและการปกครองในระบอบประชาธิปไตยอย่างร้ายกาจ

การนั่งใบ้กินตอนทหารตบเท้าไล่สมัครจากกรณีวิจารณ์เปรม (หนำซ้ำมีนักกฎหมายหญ่ายยยไฟแรงบางคนออกมาด่าสมัครด้วยซ้ำว่าไปกินอะไรเข้าถึงกล้าวิจารณ์เปรม)

การกลับมาของจารุวรรณ สตง. ทั้งๆที่เถียงกันทางกฎหมายแทบตาย แต่มีสัญญาณหนึ่งมาปุ๊บ การกลับมาของจารุวรรณก็หมดข้อสงสัยจากนักกฎหมาย

การขอนายกฯพระราชทานโดยอ้างมาตรา ๗

จนล่าสุดหาทางให้การเลือกตั้งเป็น “โมฆะ” ทั้งหมด

ทั้งหลายเหล่านี้ ก็เป็นการนำกฎหมายมารับใช้การเมืองเหมือนกัน แต่การเมืองที่ว่าเป็นการเมืองที่อยู่คนละฟากกับทักษิณ

ดังนั้น หากเราเรียกวิษณุ บวรศักดิ์ โภคิน ว่าเนติบริกร ด้วยเหตุที่ว่า เอากฎหมายไปรับใช้รัฐบาล เราก็อาจเรียกนักกฎหมายที่เอากฎหมายไปเพื่อโค่นทักษิณว่าเนติบริกรได้ดุจกัน

ผมไม่ได้ตำหนิ การนำกฎหมายไปรับใช้เป้าหมายของตน ไม่น่าผิดหากเรานำกฎหมายมาใช้ให้สอดรับกับมโนธรรมสำนึกหรืออุดมคติของตน

เพียงแต่สงสัยว่า ในเมื่อนำกฎหมายไปรับใช้อุดมคติหรือเป้าหมายของตนเองแล้ว เหตุใดจึงไม่กล้ายืดอกรับอย่างเต็มภาคภูมิ

เหตุใดจึงกลายเป็น “ผู้ทรงศีล” มากกว่านักกฎหมายฟากรัฐบาล เหตุใดจึงถือสิทธิ์ในการบริภาษเหล่าเนติบริกรฟากรัฐบาลได้อย่างเต็มที่

หรือนักกฎหมายคนใดที่ต้องการโค่นทักษิณ ย่อมกลายเป็นผู้มีศีลธรรมขึ้นทันที