เมื่อไรหนอ?

ปีนี้ ผมอายุ ๒๖ จะครบ ๒๗ ปลายปี

สงสัยมาตลอดว่า ชีวิตผมจะได้เจอความรักแท้เหมือนชาวบ้านบ้างมั้ย?

แบบมีแฟนที่เรารัก มีความสุข ไปเที่ยวเล่น ดูหนัง ดูคอนเสิร์ต กินข้าว เดินห้าง ช็อปปิ้ง ซื้อหนังสือ ฯลฯ

อยากมีคนที่พอผมโทรไปแล้วเค้าดีใจ แล้วตัวผมเองก็ปรารถนาจะโทรด้วย

อยากทำงานเหนื่อยๆ แต่พอได้ยินเสียงของใครคนหนึ่ง หรืออ่านข้อความของใครคนหนึ่ง แล้วหายเป็นปลิดทิ้ง

ที่ว่ามานี้ ขอแบบถาวร มีเสถียรภาพมั่นคงด้วยนะครับ ไม่ใช่แบบประเดี๋ยวประด๋าว หนึ่งเดือนเลิก สามเดือนจาก

ชีวิตผมก็ผ่านอะไรมามากพอควร ไม่ใช่เป็นผ้าขาวบริสุทธิ์ ที่ไม่เคยคบกับสาวรายใดเลย

จะว่าไป นับไปนับมา ก็มากโขอยู่เหมือนกัน

บางคนอิจฉาผม บางคนสมน้ำหน้า แต่ตัวผมนั้นเศร้าอยู่ไม่น้อย ไม่รู้อะไรมันกำหนดชะตาราศรีผมเอาไว้ ผมไม่เคยมีแฟนแบบจริงๆจังๆเหมือนกับคนอื่นเสียที (อันนี้นิยามต่างกันไปอีก คำว่า “แฟน” ของแต่ละคนอาจไม่เหมือนกัน)

บ้างผมปฏิเสธ บ้างผมถูกปฏิเสธ (แต่ด้วยความสัตย์ ไม่รู้เป็นไร ผมอยากเป็นคนที่ถูกทิ้งดีกว่าไปทิ้งคนอื่น)

หากชีวิตผมเป็นดังรถเมล์ ผมคิดว่ามันวิ่งมานานแล้ว จอดแวะรับผู้โดยสารตามป้ายมาก็มาก ก็อยากให้มันสุดสาย จอดรถเข้าอู่เสียที

บล็อกตอนนี้ไม่มีอะไรมากหรอกครับ

ก็แค่อารมณ์เพ้ออันเกิดจากการทำกับข้าว

กินแล้วมันอร่อยดี เลยอยากทำให้สาวที่ผมรักกินบ้าง