คุณเคยเหงาสุดขั้วหัวใจไหม?

ผมอยู่ที่เชียงใหม่ มาท่องเที่ยวพักผ่อนสมอง ขนงานมาทำด้วยบางส่วน ผมค้นพบความจริงสองประการ

ประการแรก ค่าครองชีพที่เชียงใหม่สูงมาก อาจพอๆกับกรุงเทพฯหรืออาจจะมากกว่าก็เป็นได้
ประการที่สอง สาวเชียงใหม่สวยจริงๆ

....

เมื่อคืนผมออกไปเดินเล่น โบกรถสองแถวสีแดงให้ไปส่งหน้า มช. กะว่าจะไปเดินชมความงามของนักศึกษา มช. หลังการเชยชมความงามแบบ "ผ่านพบไม่ผูกพัน" แล้วเสร็จ ผมก็ไร้ที่ไป กลายเป็นคนจรหมอนหมิ่น เดินไปเรื่อยๆตามถนนห้วยแก้ว แล้วก็หยุดที่ร้านหนึ่ง

ร้านนี้เล่นเปียโน

ผมเข้าไปนั่งกินข้าว ฟังเสียงเปียโน

ที่น่าแปลกมีผมเพียงคนเดียวที่มานั่งกินข้าวเคล้าเสียงเพลง

พลันความเหงาก็เข้ามาเยี่ยมเยียนหัวใจผม

ใครๆมักนิยามตัวผมว่าเป็น "คนขี้เหงา" แต่ผมปฏิเสธ บางครั้งผมกลับชอบ "ความเหงา" ด้วยซ้ำ มันเจ็บๆคันๆดีๆ คงจะจริงอย่างที่ใครบางคนบอกไว้ว่า ก้นบึ้งของความเป็นมนุษย์ คือการชอบความเจ็บปวดและทรมานตนเอง

ผมสั่งอาหารสองอย่าง ข้าวหนึ่งจาน และที่ขาดไม่ได้ เบียร์

บางช่วงตอน นักดนตรีก็มาสะดุดอารมณ์เหงาของผมด้วยการชวนผมขึ้นไปร้องเพลง ครั้งแรก ผมปฏิเสธไป ครั้งที่สอง ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล ผมขึ้นไปร้องเพลง Let it be และต่อด้วย Take it easy

ร้องได้สองเพลง ก็ต้องลงมาล้างหัวเทปให้ตัวเองด้วยเบียร์เย็นๆต่อ

แล้วเพื่อนรักของผมก็มาเยือนหัวใจผมอีกเช่นเคย

ผมนั่งอยู่คนเดียวราวสามชั่วโมง จนร้านปิด ก็โบกรถแดงกลับนิวาสถานย่านท่าแพ

....

ณ เพลานี้ ผมอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในร้านอินเตอร์เนท คาเฟ่ แม้จะมีเสียงผู้คนในร้านเล็ดลอดเข้ามา มีเสียงเพลงเบาๆจากคอมพิวเตอร์ของร้านอยู่บ้าง แต่ใจผมก็ยังเหงาอยู่เช่นเดิม

เย็นนี้ ผมจะหนีบไวน์ที่ผมแบกมาด้วย ไปนั่งดื่มชิลล์ๆ ที่ร้านแถบริมน้ำปิง

เอาเข้าจริง ผมอยู่ที่ฝรั่งเศส ที่กรุงเทพฯ ที่เชียงใหม่ ควาเหงาก็มาคุกคามผมไม่เคยเปลี่ยน คงจะจริงที่มนุษย์มีธรรมชาติของความอ่อนแออยู่