๒๙ ปี ๖ ตุลา

รูปนายตำรวจคาบบุหรี่มาดเท่ห์ถือปืนลั่นไกยิงเข้าไปในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์อย่างไม่สะทกสะท้านราวกับตนเป็นคาวบอยหรือเจ้าพ่อ อัล คาโปนก็มิปาน ผมจำความได้ว่าเห็นมันครั้งแรกเมื่อตอนผมอยู่ชั้นมัธยมต้น

ผมสงสัยจึงไตร่ถามพ่อ พ่อผมผู้เรียนหนังสือจบชั้นประถม ๔ เล่าเหตุการณ์ให้ฟังว่า ๖ ต.ค. ๒๕๑๙ เกิดการล้อมปราบนักศึกษาในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตรโดยฝีมือของกลุ่มขวาจัดที่คิดว่านักศึกษาเป็นคอมมิวนิสต์ เป็นภัยต่อราชบัลลังก์ และมีเบื้องหน้าเบื้องหลังที่ซับซ้อนจนไม่อาจเปิดเผยในที่สาธารณะได้

ด้วยความรู้เท่าหางอึ่งที่ยังแยกไม่ออกว่า ๑๔ ตุลา ๑๖ กับ ๖ ตุลา ๑๙ แตกต่างกันอย่างไร ผมจึงไปขอความรู้เพิ่มเติมจากมาสเตอร์สอนวิชาสังคมศึกษาที่โรงเรียน

มาสเตอร์บอกผมว่า นักศึกษาในช่วงนั้นเหิมเกริม กำเริบ คิดการณ์ใหญ่ จะเปลี่ยนแปลงเมืองไทยให้เป็นคอมมิวนิสต์ จะล้มล้างสถาบันพระมหากษัตริย์ เพื่อนบ้านของเราเป็นคอมมิวนิสต์กันหมดแล้ว อีกไม่นานคอมมิวนิสต์จะเข้ามากินประเทศไทย ประชาชนจึงเกรงว่าไทยจะกลายเป็นคอมมิวนิสต์จึงต้องร่วมมือกันสู้กับนักศึกษา

สมควรกล่าวด้วยว่า บางครั้งมาสเตอร์ก็เรียกเหตุการณ์ ๑๖ ตุลา และมาสเตอร์คนเดียวกันนี้เคยบอกผมว่าปรีดีเป็นคนอยู่เบื้องหลังในกรณีสวรรคตในหลวงอานันท์

จนกระทั่งก้าวเข้าสู่มัธยมปลาย ผมเริ่มเสาะหาหนังสือประวัติศาสตร์การเมืองไทยมาอ่าน เมื่อผมก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย จากการเรียนวิชาพื้นฐานตอนปี ๑ ที่อาจารย์ชาญวิทย์เป็นผู้สอน จากการค้นคว้าอ่านหนังสือสะสมเรื่อยมา ผมจึงเริ่มปะติดปะต่อพอเข้าใจว่า ๖ ตุลา มีที่มาและที่ไปอย่างไร

ผมพบว่าคนอย่างมาสเตอร์ในยุคสมัยนั้นคงมีมากเอาการ

มากถึงขนาดที่ฆ่านักศึกษาสายเลือดไทยเหมือนกันได้อย่างโหดเหี้ยม เลือดเย็น
มากถึงขนาดโห่ร้องสะใจยามเห็นนักศึกษาถูกฆ่าหรือทารุณกรรม
มากถึงขนาด “ฆ่าซ้ำสอง” ด้วยการนำเหล็กตอกซ้ำลงบนร่างของนักศึกษาที่สิ้นลมหายใจไปแล้ว
มากถึงขนาดเตะต่อยเอากับร่างไร้วิญญาณที่ถูกแขวนคอ
มากถึงขนาดสาดกระสุนเข้าไปในหมู่นักศึกษามือเปล่า
มากถึงขนาดลากเอานักศึกษาที่หลบภัยอยู่ในวัดออกมาให้ตำรวจจับ
และ มากถึงขนาดกระทำการอุกอาจเช่นว่ากลางท้องสนามหลวง หน้าพระราชวังและวัดพระแก้ว

....................

ตลอดวันนี้ทั้งวัน ผมเปลี่ยนชื่อในเอ็มเอสเอนเป็น “๖ ตุลา ลืมไม่ลง คนในรูปยังไม่ได้รับโทษ” แล้วเอารูปของนายตำรวจคนนี้ขึ้นโชว์

มีคนเข้ามาทักทายผมเป็นจำนวนมาก

“๖ ตุลา คืออะไรคะ”
“แล้วคนในรูปคือใครเหรอ”
“ตำรวจคนนี้เค้าไปทำอะไรคะ”
“พี่ๆ นี่โปสเตอร์ปิดหนังไทยสมัยก่อนเหรอ โคตรเท่เลย”

ไม่น่าแปลกใจที่ ๖ ตุลาถูกหลงลืมจากสายธารแห่งประวัติศาสตร์การเมืองไทย ไม่น่าแปลกใจอีกเช่นกันที่บางคนเรียกเหตุการณ์ ๑๔ ตุลา เป็น ๑๖ ตุลา

ผมนำรูปนายตำรวจคนนี้ขึ้นโชว์ในเอ็มเอสเอ็นและตั้งชื่อในเอ็มเอสเอ็นเช่นว่านั้น ไม่ใช่ว่าผมอาฆาตหรือเคียดแค้นนายตำรวจแต่อย่างใด ผมซึ่งเกิดไม่ทัน ย่อมไม่ได้เข้าไปมีส่วนร่วมหรือรู้เห็นเหตุการณ์ ๖ ตุลา พ่อแม่พี่น้องญาติสนิทมิตรสหายก็ไม่มีสักคนเดียวที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ ๖ ตุลาคม

ทว่าผมทำไปเพื่อเรียกความทรงจำแก่ผู้ผ่านเข้ามาในโลกไซเบอร์สเปซว่าสังคมไทยเคยเกิดเหตุการ์สังหารหมู่ ณ ใจกลางมหานคร ฆาตกรทั้งหลายยังไม่ได้รับโทษใดๆเลย ส่วนรูปภาพของนายตำรวจผมเห็นเป็นสัญลักษณ์ของ “อำนาจ” ที่ถือสิทธิในการ “ฆ่า” คนได้โดยไม่ผิดกฎหมาย

ภาวนาว่า ๖ ตุลา จะไม่ย้อนกลับมาเกิดกับสังคมไทยอีก เป็นเรื่องแปลก มนุษยชาติผ่านสงคราม การฆ่า การนองเลือด มาหลายต่อหลายครั้ง แต่มนุษย์ก็ไม่เคยเก็บมาเป็นบทเรียน

หรือมนุษย์จะเหมือนไดโนเสาร์ที่ต้องฆ่ากันเองจนสิ้นเผ่าพันธุ์ ?