หวาน-ขม

อีกแล้วครับ...

ผมเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว

วันนี้ ผมพึ่งเลิกกับแฟน

เป็นการเลิกกันที่ เร็ว ง่าย ชัดเจน เราคุยกันไม่ถึง ๕ นาที เป็นอันว่าได้มติว่าถึงเวลาแล้วที่เราควรยุติความสัมพันธ์ฉันคนรักกันดีกว่า

ผมกลับไทยไป ทุกอย่างโอเคดีมาก ไปเที่ยว ไปกิน ไปสังสรรค์ มีทะเลาะกันตามประสานิดๆหน่อยๆ แต่ไม่มีวี่แววให้ชวนฉงน จนกระทั่งตั้งแต่ผมกลับมาฝรั่งเศส

ผมโทรไปหา เธอมักไม่ค่อยว่างเสมอ บ้างก็ไม่รับสาย บ้างก็คุย ๓๐ วินาที ปกติเธอโทรหาผมประจำ แต่นี่ไม่มีแม้แต่เสียงสักตื้ดเดียว ไอ้ผมมันก็รุ่นใหญ่พอตัว ผ่านสมรภูมิเรื่องพรรค์นี้มาก็มาก มีเซนส์เรื่องพวกนี้แรงอยู่เหมือนกัน สงสัยว่าคงเข้าสู่สถานการณ์อปกติเป็นแน่

วันหนึ่ง เลยตัดสินใจถามไปทางเมล์ (เพราะไม่มีโอกาสสนทนาทางโทรศัพท์เลย) ว่ามีอะไรผิดปกติหรือไม่ มีอะไรก็ว่ามาตรงๆ เพื่อความชัดเจน

เงียบ...

ถามไปอีกครั้ง... เงียบอีกเช่นเคย

จนวันนี้ ผมนอนไม่หลับ เลยลุกมาเปิดคอม ออนเอ็ม เห็นเธอออนพอดี เลยตัดสินใจถามไปตรงๆ

เธอตอบมาทางเอ็มไม่ถึง ๑๐ ประโยค ผมก็ขอให้เธอลงมติมา เป็นอันว่ารู้ผล เธอว่าเราอยู่ห่างกันเกินไป

ไม่มีการอ้อนวอนให้เธอเปลี่ยนใจ ไม่มีการไต่ถามสาเหตุว่าอะไรที่ดลบันดาลใจให้เธอคิดเช่นนี้ ไม่มีการกล่าวตำหนิติเตียน ไม่มีการฟื้นฝอยหาตะเข็บ

ใครที่เคยอ่านบล็อกตอนเก่าๆ คงเคยผ่านตาเรื่อง รัก-เลิก ของผมมาบ้าง บรรยากาศแบบนี้เวียนมาอีกแล้ว

ผมชักเชื่อเกินร้อยเปอร์เซนต์แล้วสิว่า ผมคงไม่ประสบความสำเร็จเรื่องพรรค์นี้

แต่ไม่เป็นไร...

ผมชอบกินทั้งทีรามิสุ และวิสกี้ ออนเดอะ ร็อค