คิดถึง... มอลลี่

ถนนข้าวสารเป็นย่านหนึ่งที่ผมมักไปเตร็ดเตร่เมื่อยามได้กลับไปเยี่ยมเมืองไทย เรียกได้ว่า หากตะวันชิงพลบ ใครอยากพบผม ก็อาจตามหาได้ที่ย่านนี้

เมื่อก่อน ถนนข้าวสารเป็นข้าวสารให้เฉพาะนักท่องเที่ยวต่างชาติ ร้านรวงต่างๆจับกลุ่มลูกค้าฝรั่งเท่านั้น จนเมื่อไม่กี่ปีมานี้ มหาอำนาจอย่างเครือบัดดี้ของคุณไทฟ้าและเพื่อนๆก็เปิดร้านใหม่ๆจับกลุ่มลูกค้าคนไทยมากขึ้น จากเดิมที่มีซูซี่เป็นหัวหอก (ซึ่งแรกๆก็มีฝรั่งเยอะอยู่) ก็ขยายมาออสติน, เดอะ คลับ, บัดดี้ ล็อดจ์, ต้มยำกุ้ง, บริค บาร์, มอลลี่ และล่าสุดซินนามอน

แต่ละร้านของเครือบัดดี้จะมีธีมที่จับกลุ่มลูกค้าหลากหลายเป้าหมายแบบครบวงจร
ซูซี่ก็เน้นแดนซ์กระจาย
เดอะ คลับ ด้วยเหตุที่มีพื้นที่กว้างขวาง หลังๆเลยปรับร้านไว้รองรับคอนเสิร์ต
ออสติน ตอนนี้ปรับโฉมเน้นเพลงเรโทรรุ่นเซเวนตี้
ต้มยำกุ้ง ก็เน้นคนมานั่งกินข้าว คุยกัน
บัดดี้ ล็อดจ์ เน้นกินข้าว และมีทีเด็ดไว้ให้คนติดลมหลังตี ๑ แอบมานั่งกินเหล้า กินเบียร์ต่อ เขาจะไม่ยกมาให้เป็นขวดๆ แต่แอบเทเครื่องดื่มใส่แก้วมาให้ เพราะกลัวตำรวจซิว
บริค บาร์ ก็เป็นแนวสกา เด็กแนวแดนซ์กระจาย หลังๆกลัวคนเข้าไปตีมึน เต้นฟรี เลยขายบัตรเข้าทุกศุกร์ เสาร์
มอลลี่ ก็เล่นสด ชิลล์ ชิลล์ มีทั้งเพลงใหม่และเพลงเก่าแบบ พงษ์พัฒน์ ไมโคร นูโว บิลลี่ อัสนี วสันต์
ซินนามอน แบ่งเป็นโซน นั่งชิลล์ฟังเพลง กับฮิปฮอป

สมัยเป็นนักศึกษา ผมไม่ชอบเที่ยวเส้นนี้เท่าไร เพราะมันยกหางฝรั่งเกินไปหน่อย ส่วนใหญ่กินเหล้าเส้นพระอาทิตย์ ท่าอยากมันส์ๆ ชมสาว จับสาว ผมก็จะไปเส้นทองหล่อหรือาร์ซีเอ

แต่พอเริ่มวัยทำงาน ผมก็กลับลำมาเที่ยวเส้นข้าวสาร ด้วยเหตุที่ว่าใกล้ที่ทำงาน กลับบ้านสะดวก นั่งแท็กซี่ ๑๐๐ บาทถึงบ้าน และเริ่มมีสาวๆสวยๆหลุดรอดเข้ามาบ้าง จริงอยู่คงไม่งามงอนเทียบเท่าทองหล่อหรือเอกมัย แต่ผมว่าก็ดูดีตามวัยของผม แถมเหล้าและมิกเซอร์ก็ถูกกว่ากันเยอะ

ร้านที่ผมไปนั่งประจำ คือ มอลลี่ ไม่รู้เหมือนกันว่าไปติดใจอะไรนักหนา สาวก็มีบ้าง ไม่มีบ้างแล้วแต่วัน เพลงก็ซ้ำไปซ้ำมา

อาจเป็นเพราะว่าพอเริ่มสูงอายุ ผมไม่อยากออกไปสู้รบปรบมือเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ แก่งแย่งเก้าอี้ เบียดเสียด ยัดเยียดราวกับขอเที่ยวฟรี

ผมชอบไปตั้งแต่ร้านเปิด วงแรกขึ้นเล่นประมาณ ๒ ทุ่ม คนน้อยมาก นั่งสบาย ไม่เบียด แต่พอ ๔ ทุ่ม เอาแล้วครับ คนเริ่มยัดเยียดกันเข้ามา ยิ่งศุกร์ เสาร์ ไม่ต้องพูดถึง ลุกไปฉี่ทีกว่าจะกลับมาได้ก็สบักสบอมราวกับไปออกรบ สมัยเปิดใหม่ๆ ผมชอบมาก คนไม่เยอะ แล้วเค้าไม่รับคนแบบล้นขนาดนี้ เดี๋ยวนี้มีโต๊ะเสริม มีขอแจมวางเหล้า

อย่างไรก็ตาม กลับไปเมืองไทยครั้งล่าสุด ผมก็ยังคงไปสถิตที่นั่นเป็นประจำ

เพื่อนๆมันทำงานทำการ บ้างมีเมีย และอาจจะมีลูก จะชวนไปเที่ยวก็เกรงว่าบาปกรรมจะตกกับตัวเองในอนาคต โทรจิกเพื่อนกว่าจะครบ กว่าจะหาขาได้ เอาตังค์ค่าโทรมาจ่ายค่ามิกซ์ดีกว่า อย่ากระนั้นเลย ผมจึงฉายเดี่ยวเกือบทุกคืน

ที่นั่งประจำผมจะอยู่ที่บาร์ ตรงหน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน น้องหญิงซึ่งเป็นพนักงานประจำตรงเคาน์เตอร์ จะจับจองที่นั่งนั้นให้ผมตลอด ไปถึงก็เปิดเร้ดขวด น้ำแข็งหนึ่ง น้ำเปล่าหนึ่ง นั่งไปเรื่อย เบื่อก็กลับ ติดลมก็ลากยาว

อีกคนที่ผมคุ้นเคย คือ พี่แดง ผู้เสมือนเป็นหัวหน้าทีมพนักงาน

การไปนั่งกินคนเดียวทำให้ผมเจอมิตรสหายใหม่ๆเป็นจำนวนมาก ไม่น่าเชื่อมีคนไทยจำนวนไม่น้อยที่นิยมไปนั่งดื่มคนดียว

วันจันทร์ ผมจะเจอสาวคนหนึ่งเป็นประจำ มักมาเวลาไล่กับผม ที่ประจำเธอติดกับผม เธอบอกผมว่าเธอสามารถเที่ยวได้เฉพาะวันจันทร์เท่านั้น แหม บังเอิญจริง ผมก็ชอบมาวันจันทร์เสียด้วย เพราะคนไม่เยอะ แถมดนตรีสดวงแรกมันเล่นเพราะดี
มีพี่คนหนึ่ง ขานี้มาคนเดียวทุกวัน ชอบดื่มสวิง คนในนั้นเรียกกันว่า “ป๋า”
มีผู้ชายอีกคน หมอนี่ผมสังเกตว่าเป็นนักดื่มตัวกลั่น บางวันก็มาคนเดียว บางวันมันก็หนีบสาวมา อีกบางวันมันก็หนีบสาวมาแต่เป็นคนละคนกับวันก่อน
ที่สำคัญ ตาผู้จัดการร้านผู้ดื่มเหล้าราวกับพายุ แถมชอบแจมขึ้นไปร้องเพลงประจำอย่าง “หลงกล” ของหินเหล็กไฟ และ “ชู้รัก” ของวายน็อตเซเว่น

บางทีผมนั่งๆคนเดียว ก็เจอพี่ๆ เพื่อนๆ โดยไม่ได้นัดหมาย
อาจเป็นไปได้ว่าร้านนี้คงถูกจริตคนทำงาน สังเกตได้จากไม่ค่อยมีวัยรุ่น เด็กแนว

ส่วนดนตรีสด ถ้าไปในอัตราความถี่แบบผม ก็ต้องบอกว่าเพลงซ้ำๆ บางทีฟังไปฟังมาก็เบื่อ เรียกได้ว่า จำได้เลยว่าต้องมีเพลงไหนต่อบ้าง

หนีไม่พ้นต้องมี...

รักแท้ดูแลไม่ได้, น้ำเต็มแก้ว, ใจนักเลง, มนุษย์ค้างคาว, เพียงกระซิบ, เจ็บไปเจ็บมา, จอมยุทธ, ความรักทำให้คนตาบอด, คนที่ถูกรัก, หลอกกันเล่นเลย, สองใจ

แต่จะอย่างไร ผมก็ยังชอบไปอยู่ดี

ว่าแล้วก็อยากกลับไปเจอบรรยากาศที่คุ้นเคย

เบื่อเหลือเกินร้านมอลลี่ “จำลอง” ที่ห้องของผม