กลับบ้านเรา… ไม่รู้อะไรรออยู่

ผมกำลังนั่งเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับเมืองไทยวันจันทร์นี้แล้ว กลับคราวนี้นาน ๒ เดือนครึ่ง ผมไม่เคยลากลับเมืองไทยนานแบบนี้มาก่อน ที่ผ่านมาก็กลับไปครั้งละ ๒๐ วัน

นั่งจัดกระเป๋าไปเรื่อยๆ อยู่ดีๆก็เริ่มเกิดอาการเซ็งขึ้นมา ชักจะไม่อยากกลับเท่าไร ทั้งๆที่ตอนยังไม่ได้ตั๋วเครื่องบินนั้น ผมกระเหี้ยนกระหือรืออยากกลับบ้านใจจะขาด

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสาเหตุมาจากอะไร อาจเป็นเพราะผมเกรงว่าไม่รู้จะไปทำอะไรนั่นเอง กิจวัตรประจำวันที่ผมเคยทำตอนอยู่ที่นี่คงไม่อาจทำได้เมื่ออยู่เมืองไทย แล้วเพื่อนฝูงที่เราตั้งใจว่าจะไปเจอ ไปดื่ม ไปเที่ยวด้วยกันนั้น ผมมานั่งคิดๆดูแล้ว วัยขนาดพวกผมก็คงมีงานมีการทำกันหมด ไอ้ประเภทจะมาสนุกกะเราทุกวัน คงหาไม่ได้แล้วกระมัง

บรรยากาศสนุกสนานคงหมดไปนับแต่จบการศึกษาปริญญาตรี

ผมพยายามไม่คาดหวังว่าจะมีใครที่สามารถไปเที่ยว ไปไหนมาไหนกับผมได้ตลอดระหว่างอยู่ที่เมืองไทย

เอาเข้าจริง ผมอาจต้องไปไหนมาไหนตามลำพังเหมือนกับอยู่ที่นี่ นอกเหนือกลับไปเจอครอบครัว และได้กินอาหารไทยอร่อยๆแล้ว บางทีการกลับไปเยี่ยมเมืองไทยครั้งนี้ คงไม่ต่างกับผมอยู่ที่ฝรั่งเศสเป็นแน่

ไปห้องสมุดที่นิติ มธ. คนเดียว

ไปกินข้าวคนเดียว

ไปดูหนังคนเดียว

เดินร้านหนังสือคนเดียว

ไปกินเหล้าคนเดียว

ไปเที่ยวทะเลคนเดียว (อันนี้คงต้องทำใจหนักๆหน่อย เพราะผมไม่เคยไปคนเดียวเลย)

คิดอีกแง่นึงก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไม่เถลไถลและกลับไปค้นข้อมูลได้เต็มที่ แต่คิดอีกทีก็ใจหาย ความเหงานี่ไม่เข้าใครออกใครเลยจริงๆ

มิตรรักบล็อเกอร์ท่านอื่นๆเป็นเหมือนผมมั้ยครับ